Αντισεξιστικό (και καψούρικο) ποστ

Αντισεξιστικό (και καψούρικο) ποστ

Όλοι οι φίλοι μου βρίσκουν ταίρι

σαν παίρνει και νυχτώνει

μόνον εμένα του έρωτα σου

ο πυρετός με λιώνει

τραγουδάει κάπου ο Καζαντζίδης και εγώ σκέφτομαι όλα εκείνα τα λαϊκά, απλά κι έντιμα παιδιά που οι κάρχιες, οι άτιμες οι γυναίκες αποστρέφονται για χάρη των ντι τζέι, των μπάρμαν, των φραγκάτων κι όσο έχουν τατουάζ (αλλά όχι σκουλαρίκι)... Που δεν ενδίδουν στο αγνό και ηθικό φλερτ, που γελούν ευγενικά όταν δεν θέλουν την παρέα ενός αρσενικού (που δεν θέλει ντε και καλά πήδημα αλλά σχέση ή έστω να γνωριστούνε), που νιώθουν αυτάρκεις με τις φίλες τους, που έχουν φίλους γκέι ή άλλους άντρες (δεν υπάρχει φιλία αντρών και γυναικών, σου λένε με τέτοια βεβαιότητα που δεν είχε ούτε ο Αϊνστάιν όταν διατύπωσε τη Θεωρία της Σχετικότητας) και που χτίζουν ύπουλες λυκοσυμμαχίες με άλλες γυναίκες μέχρι να τις γκρεμίσουν αργότερα σαν χάρτινο πύργο για τη χάρη ενός άλλου... άντρα...

Κι ενώ ξέρω πολύ καλά ότι στις σχετικές συζητήσεις μας (φίλοι μου είναι μα κι αρκετοί άγνωστοι) εκφράζουν μια ειλικρινή αγωνία τους, ξέρω επίσης πως κι αυτοί επηρεασμένοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από τις ιδέες της καπιταλιστικής πατριαρχίας αναπαράγουν σεξιστικές ιδέες (χωρίς να το θέλουν ή να το συνειδητοποιούν και χωρίς να είναι σεξιστές, δεν μιλάμε για τις καμένες περιπτώσεις εδώ) γύρω από τη φύση της γυναίκας και των σχέσεων που πρέπει να είναι υποτακτικές και σεβαστικές στην αρχή του άντρα - αφέντη που μπροστά στην, κουτσουρεμένη και με σοβαρότατες αδυναμίες, γυναικεία χειραφέτηση κι αυτοδιάθεση.

Έτσι, με αυτό και το άλλο, αρχίζουν να παίρνουν σειρά τα σχόλια ότι ο άντρας δεν είναι κυνηγός (που είναι, μόνο που η γυναίκα έπαψε να είναι το θήραμα, πάει να πει: μηχανή του σεξ κι αναπαραγωγής παιδιών), που υπάρχουν άλλα πρότυπα (δηλαδή ποιά ακριβώς) ή ότι άλλαξαν οι σχέσεις και πως κάποτε ήταν καλύτερα (στη δεκαετία του '50 ή στην εποχή των σπηλαίων ασφαλώς)... Ενώ υπάρχουν κι αυτοί, επίσης φίλοι μου κι ωραίοι άνθρωποι, που υπερασπίζονται μια ελευθεριακή αντίληψη σε αυτά τα ζητήματα, αλλά διαμαρτύρονται για τις γυναίκες που έχουν συγκεκριμένα πρότυπα επιλογής καταλήγοντας (άθελα τους) σε παρόμοια συμπεράσματα...

Χωρίς να υπολογίζονται οι δικές τους ευθύνες (όλων των προηγούμενων, μ' εμένα στην πρώτη γραμμή αρκετές φορές) σε θέματα που ξεκινούν από το απλό και ήσσονος σημασίας ζήτημα του πως να προσεγγίσεις μια γυναίκα (ναι, ναι, μην στραβομουτσουνιάζετε) μέχρι και το, πολύ σημαντικότερο ζήτημα, του να αντιληφθούν ότι οι γυναίκες έχουν προσωπικότητα, συναισθήματα, τις δικές τους ιδιαίτερες ανάγκες και πως δεν υπάρχουν για να αντιμετωπίσουν την μοναξιά που αρχίζει να νοιώθει (νοιώθει όντως; αμφιβάλλω) ο άντρας από τα... τριάντα και πάνω (δηλαδή όταν φτάσει στην περίοδο που πρέπει με κάποιον τρόπο, τέλος πάντων, να αποκατασταθεί). Που δεν ρωτούν όμως κι εκείνες τις γυναίκες που ενδιαφέρθηκαν για αυτούς αλλά αυτοί είτε αδιαφόρησαν, είτε τις υποτίμησαν γιατί πολύ απλά δεν ανταποκρίνονταν (στα χαμηλά, παρακαλώ) στάνταρ που έχουνε...

Όσο σκέφτομαι αυτά, παίζει (τι ειρωνεία, Θεέ μου) ένα τραγούδι με την Ρίτα (μία είναι η Ρίτα...) που λέει με βαρύ παράπονο (μαζί με μια εκπληκτική πενιά) πως:

Ξέρω που παν οι δρόμοι μου

ξέρω θα μείνω μόνη μου

σαν την καλαμιά, μόνη μου

υπενθυμίζοντας πως ούτε οι γυναίκες (κάποιες γυναίκες τουλάχιστον, να μην τα ισοπεδώνουμε όλα) μένουν ανεπηρέαστες από αυτές τις λογικές, υιοθετώντας τις περισσότερες φορές, τις ίδιες αυτές απόψεις για τον εαυτό τους είτε εκφράζουν, είτε όχι το δυτικό πρότυπο ομορφιάς μαζί με το... θατσερικό πρότυπο της σούπερ - ντούπερ γυναίκας που και τα βγάζει πέρα στη δουλειά και που κρατά μόνη της ένα σπίτι (που το κάνει εδώ που τα λέμε) αλλά που ζητά κι έναν άντρα προστάτη...

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να αλλάξουν • αλλάζουν, υπάρχουν πλούσια παραδείγματα, και μάλιστα με καθημερινό, ατομικό και κυρίως συλλογικό αγώνα, ξεκινώντας με τις παραπάνω διαπιστώσεις και με το να αντιληφθούμε πως τέτοιες ιδέες εμποδίζουν μια αληθινή κι ανυπόκριτη επικοινωνία μεταξύ όλων των φύλων. Και να πούμε κλείνοντας αυτό το αντισεξιστικό (ο... Μαρξ να το κάνει) κι οπωσδήποτε καψούρικο, φλύαρο ποστ, ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητσ είναι ευρύτερη από όσα μας έμαθαν και τα φύλα αποτελούν, κυρίως, μια κοινωνική κατασκευή. Χωρίς αυτά ως παρακαταθήκη καμιά αλλαγή δεν θα έχει νόημα και ουσία.

___________________________________________________________________

Bonus truck:

Έπαθα τη πλάκα της ζωής μου με σένα το παραδέχομαι

μα αλλού να δώσεις το φιλί σου δεν το ανέχομαι...

Κώστας Καφάσης

~

Όλα εδώ πληρώνονται αλήτισσα καρδιά

για να μάθεις να προσέχεις τα καλά παιδιά...

Νίκος Μακρόπουλος

___________________________________________________________________

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης