Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Τελετή Βράβευσης νικητών Διαγωνισμού διηγήματος "ΛόγωΤέχνης"



Η απονομή των βραβείων του 3ου διαγωνισμού διηγήματος «ΛόγωΤέχνης» θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 6 Απριλίου 2013, ώρα 20:00, στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

Ο διαγωνισμός «ΛόγωΤέχνης» (http://logotexnis.artspot.gr/) διοργανώνεται κάθε χρόνο από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία πολιτισμού ArtSpot, έχοντας επιτύχει το στόχο να καθιερωθεί ως λογοτεχνικός θεσμός στο ελληνικό Διαδίκτυο.

Η φετινή διοργάνωση πραγματοποιείται με την υποστήριξη των Εκδόσεων Καλέντη και την Κριτική Επιτροπή αποτελούν οι συγγραφείς: Ελένη Γκίκα, Κώστας Μουρσελάς, Γιάννης Ξανθούλης, Χρήστος Οικονόμου και Γιάννης Φαρσάρης.

Οι έγκυρες συμμετοχές στον 3ο διαγωνισμό έφτασαν τις 1.469 ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.

Στους 6 πρώτους νικητές, που θα επιλέξει η Κριτική Επιτροπή, θα απονεμηθεί τιμητικό δίπλωμα, ενώ τα 20 καλύτερα διηγήματα του διαγωνισμού θα εκδοθούν σε βιβλίο.

Την τελετή της απονομής των βραβείων θα παρουσιάσει ο Κώστας Κινής και θα είναι μια πολύ σημαντική λογοτεχνική βραδιά, που προετοιμάζεται ήδη, με την παρουσία των συγγραφέων της Κριτικής Επιτροπής, καθώς και προσκεκλημένων λογοτεχνών.

Την εκδήλωση θα ανοίξει το ντουέτο με τις Έφη Χριστοδούλου (βιολί) και Μαρία Νεοφυτίδου (πιάνο). Πρόκειται για δύο καταξιωμένες μουσικούς με διεθνή αναγνώριση και παγκόσμιες εκτελέσεις.

Θα ακολουθήσει θεατρική ανάγνωση των 3 βραβευμένων διηγημάτων από την ηθοποιό – συγγραφέα Ελένη Ζιώγα, την ηθοποιό Τατιάνα Παπαμόσχου και τον ηθοποιό – συγγραφέα Κωνσταντίνο Τζούμα.

Η είσοδος στην τελετή απονομής θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

Πληροφορίες:

Χώρος: Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Λεωφόρος Συγγρού 107-109, Αθήνα
Ημερομηνία: Σάββατο 6 Απριλίου 2013
Ώρα: 20.00

Είσοδος Ελεύθερη

Δείτε αναλυτικές πληροφορίες για την εκδήλωση εδώ: http://www.logotexnis.artspot.gr/contest/2013-awards-ceremony

Το μουσικό πρόγραμμα με έργα των: Jean Sibelius, Κώστα Δρακάκη και Josef Suk.

• Jean Sibelius
Romance Op.78 N.2
Mazurka Op.81 N.1
Rondino Op.81 N.2
Humoresque Op.89 N.3 (piano arrangement Karl Ekman)

• Κώστας Δρακάκης Jazz Duo (Allegro-Adagio-Allegro molto-1995)
(Πρώτη Πανελλήνια παρουσίαση)

• Josef Suk (1911-1979) from Four Pieces Op.17
Appassionato (N.2)
Un poco triste (N.3)
Burleska (N.4)

Ταυτότητα Εκδήλωσης:
Διοργάνωση: Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία ArtSpot
Με την υποστήριξη του Εκδοτικού Οίκου Καλέντη και την ευγενική χορηγία της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.
Συγγραφείς/Μέλη Κριτικής Επιτροπής: Ελένη Γκίκα, Κώστας Μουρσελάς, Γιάννης Ξανθούλης, Χρήστος Οικονόμου και Γιάννης Φαρσάρης
Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Τζούμας, Ελένη Ζιώγα και Τατιάνα Παπαμόσχου
Παρουσιαστής εκδήλωσης: Κώστας Κινής
Διεύθυνση και οργάνωση σκηνής: Κώστας Δρακάκης
Μουσικοί: Έφη Χριστοδούλου (βιολί) και Μαρία Νεοφυτίδου (πιάνο)
Χορηγοί επικοινωνίας: ΕΡΤ, Αθήνα 9.84, Kathimerini.gr, Metropolis, Pathfinder, Bookpress, Ντουέντε, Art Magazine, Openbook.gr, monopoli.gr, Bonjour Athenes


Το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα στα Χανιά


από τις 2 Απριλίου στις 5:30 μ.μ. μέχρι τις 4 Απριλίου στις 11:30 μ.μ.

Θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” Κουμ Καπί

Το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
Εικόνες του 21ου αιώνα στα Χανιά

Η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα της Πόλης σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κρήτης - Περιφερειακή Ενότητα Χανίων παρουσιάζουν στα Χανιά το
15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα

15 χρόνια δημιουργίας, 15 χρόνια ανάπτυξης.

Το επετειακό 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ταξιδεύει σε περισσότερες από 30 πόλεις στην Ελλάδα αλλά και στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, καθώς και σε 20 καταστήματα κράτησης, μέσα από τις Περιφερειακές Εκδηλώσεις του.

Οι Περιφερειακές Εκδηλώσεις αποτελούν τον δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και των πόλεων της περιφέρειας, «υπηρετώντας» την επιθυμία του θεσμού να φέρει σε επαφή τους φίλους του ντοκιμαντέρ με την πρόσφατη ελληνική και διεθνή παραγωγή ταινιών τεκμηρίωσης.
Περισσότερες από 30 πόλεις θα φιλοξενήσουν μέρος του προγράμματος του Φεστιβάλ, με τη συνεργασία τοπικών αρχών και τη στήριξη πολιτιστικών οργανώσεων και πανεπιστημίων. Σε αυτό το ξεχωριστό κινηματογραφικό ταξίδι έχουν προστεθεί προορισμοί όπου οι εικόνες και τα μηνύματα φτάνουν πιο δύσκολα. Έτσι, φέτος οι Εικόνες του 21ου Αιώνα θα προβληθούν σε 20 καταστήματα κράτησης, ξεκινώντας από τη Βόρεια Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη Θράκη και φτάνοντας μέχρι την Πελοπόννησο και την Κρήτη.

Για μια ακόμη χρονιά η διοργάνωση των Περιφερειακών Εκδηλώσεων εναρμονίζεται με την επιθυμία του Φεστιβάλ να φέρει σε επαφή τους ενδιαφερόμενους και εκτός Θεσσαλονίκης με την πρόσφατη ελληνική και διεθνή παραγωγή ντοκιμαντέρ.

Τα Χανιά αποτελούν ιδιαίτερο σταθμό σ΄ αυτή την διαδρομή καθώς το κινηματογραφόφιλο κοινό έχει από την αρχή αυτής της δράσης δείξει ιδιαίτερη αγάπη στις προβολές του φεστιβάλ γεμίζοντας ασφυκτικά την αίθουσα προβολών.

Φέτος διαλέξαμε 19 από τις ταινίες του φεστιβάλ και σας περιμένουμε σ΄ ένα μοναδικά φεστιβαλικό πρόγραμμα προβολών.

19 Ντοκιμαντέρ με μοναδικές ιστορίες ζωής.

Οι προβολές θα γίνουν 2-3 και 4 Απριλίου στο Θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” σε καθημερινούς ρυθμούς φεστιβάλ από τις 5:30 το απόγευμα έως τις 11:30 το βράδυ.


Είσοδος ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Αμέσως μετά ταινίες από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα προβληθούν στα δύο καταστήματα κράτησης Χανίων.

Η διοργάνωση στα Χανιά γίνεται από την Πολιτιστική Εταιρείας Κρήτης και την μηνιαία εφημερίδα Πυξίδα της Πόλης σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κρήτης - Περιφερειακή Ενότητα Χανίων.

Επιμέλεια προγράμματος - επιλογή ταινιών : Ματθαίος Φραντζεσκάκης

Το αναλυτικό πρόγραμμα των προβολών θα ανακοινωθεί τις επόμενες ημέρες

Χορηγοί Επικοινωνίας :
Κύδων Τηλεόραση / Νέα Τηλεόραση Κρήτης / Χανιώτικα Νέα / Δίκτυο 915 fm / Real super fm 896 / Αγώνας Της Κρήτης / www.flashnews.gr / Πυξίδα της Πόλης
 



Έκθεση ζωγραφικής του Μαρίνου Παλιουδάκη στα Χανιά



Ο ζωγράφος Μαρίνος Παλιουδάκης και ο Ιστιοπλοϊκός όμιλος Χανίων σας προσκαλούν στην έκθεση

 "ΜΟΡΦΕΣ"



Εγκαίνια Κυριακή 31 Μαρτίου στις 20:30
Διάρκεια έκθεσης 31/3 - 6/4/2013
Καθημερινά από τις 10:00 - 22:00
 

Είσοδος ελεύθερη

" Αέρινες μορφές
Παιχνίδια του νου
Απαλό χάδι των χεριών
Κίνηση, χρώμα, κορμιά
Τρελλά παιχνίδια, άπιαστες ελπίδες
Απραγματοποίητα όνειρα"
Μαρίνος Παλιουδάκης



Ο Μαρίνος Παλιουδάκης από τα πολύ νεανικά του χρόνια ένοιωθε την ανάγκη να αποκαλύπτει το ωραίο, να εξευγενίζει την ζωή, να εξωτερικεύει τις ιδέες του, να εκφράζει τα συναισθήματα του και την εποχή του, μέσα από διάφορες μορφές τέχνης- ποίηση, ζωγραφική, θέατρο, αρχιτεκτονική. Τα ζωγραφικά έργα του Μαρίνου Παλιουδάκη από τα πιο παραστατικά θέματα - συνήθως τοπία - έως τα περισσότερα αφαιρετικά και ανεικονικά, όλα σφυγμομετρούν τον παλμό της εποχής μας, κάνοντας το κάθε έργο να γίνεται ο πομπός και ο δέκτης των μηνυμάτων της ανθρώπινης ζωής.
Ο Μαρίνος Παλιουδάκης γεννήθηκε στα Χανιά. Τελειώνοντας το Τεχνικό Λύκειο σπούδασε διακοσμητική στο «Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών» στην Αθήνα. Την περίοδο 1972-77 σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας Αρχιτεκτονική, με βαθμό πτυχίου άριστα, παρακολουθώντας συνάμα μαθήματα στην σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας.
Ασχολήθηκε με τη θεατρική ομάδα του «Μεταναστευτικού Θεάτρου» παίζοντας
παραστάσεις σε όλη την Κρήτη. Ασχολήθηκε ως καθηγητής ελευθέρου σχεδίου στο τμήμα συντήρησης Έργων Τέχνης στο πολυκλαδικό κτίριο του ΙΕΚ Χανίων στον Προφήτη Ηλία. Ζει και εργάζεται ως αρχιτέκτονας στα Χανιά.


“Ταξισυνειδησία, η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού



Πέμπτη 28/03, 19:30, στο χώρο της Λέσχης (Εγνατία 98 Θεσσαλονίκη)

Θα ακολουθήσει τηλεδιάσκεψη με τον Κωστή Καρπόζηλο, ιστορικό στο Columbia University και σεναριογράφο του ντοκιμαντέρ,


Οι Έλληνες μετανάστες βρέθηκαν στην Αμερική, ακόμα από τα τέλη του 19ου αιώνα, κάτω από αντίξοες συνθήκες, κυνηγώντας το "αμερικάνικο όνειρο". Για την ιστορία της νεότερης μετανάστευσής μας, ειδικότερα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, έχουν γραφτεί πολλές σελίδες. Λιγότερο γνωστή, ωστόσο, είναι η ιστορία των Ελλήνων μεταναστών που "κέρδισαν περγαμηνές" στους κοινωνικούς αγώνες.

Ένας εξ αυτών, ο Λούις Τίκας, έγινε ήρωας του εργατικού κινήματος και γράφτηκαν γι' αυτόν τραγούδια. Τελικά, σκοτώθηκε στη σφαγή στα ορυχεία του Λάντλοου, στο Κολοράντο, κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων το 1913.

Περίπου δύο δεκαετίες μετά, το 1930, ένας άλλος Ελληνοαμερικάνος, ο εργάτης Στιβ Κατόβης, συμμετείχε σε πικετοφορία στη Νέα Υόρκη, όπου και δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό. Τα τελευταία του λόγια πριν πεθάνει, σύμφωνα με φυλλάδιο που γράφτηκε για τη ζωή του (και αναφέρει ο Στιβ Φράγκος σε άρθρο του στην εφημερίδα “Εθνικός Κήρυκας”), ήταν: “Σύντροφε, πεθαίνω. Πες στους άλλους έξω να συνεχίσουν τον αγώνα, να οργανώσουν τους εργάτες”.

Στη γενική απεργία του 1934, στο Σαν Φραντσίσκο, η κοινωνική πόλωση οδηγεί στη δολοφονία δύο εργατών, εκ των οποίων ο ένας είναι ο Νίκος Κουντουράκης. Οι Ελληναμερικάνοι σχημάτισαν ολόκληρη ταξιαρχία που πήρε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο, στο πλευρό των Δημοκρατικών.

Αυτή την άγνωστη στο ευρύ κοινό παρουσία των μεταναστών στο ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα των Ηνωμένων Πολιτειών και τη διαδρομή της ελληνοαμερικανικής αριστεράς, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως τα χρόνια των Μακαρθικών διώξεων, καταγράφει το ντοκιμαντέρ “Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού”. Η επιστημονική τεκμηρίωση του ντοκιμαντέρ στηρίχτηκε στις ερευνητικές δραστηριότητες του Κωστή Καρπόζηλου, ιστορικού στο Columbia University, ο οποίος έχει ασχοληθεί συστηματικά με ζητήματα μεταναστευτικού ριζοσπαστισμού.


Πώς «γεννήθηκε» το ντοκιμαντέρ
Η μη κερδοσκοπική εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές», παραγωγός του ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία – η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού», δημιουργήθηκε από μία ομάδα Ελλήνων που έζησαν για πολλά χρόνια στην Αμερική.

Η εταιρεία δημιουργήθηκε στη μνήμη του Αποστόλη Μπερδεμπέ, ο οποίος έκανε αισθητή την παρουσία του στην ομογένεια της Νέας Υόρκης, στα χρόνια της χούντας, και χάθηκε πρόωρα στις 18 Σεπτέμβρη 1979, μία μέρα προτού κλείσει τα 31 χρόνια του. Ο "σπόρος" για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ έπεσε σε εκδήλωση για τα 30 χρόνια από τον θάνατο του.

Λογοτεχνικό καφέ: «Γνωριμία με τον Amin Maalouf» ~ Παρασκευή 29 Μαρτίου, ώρα 19.30

~ Παρασκευή 29 Μαρτίου, ώρα 19.30:
Λογοτεχνικό καφέ: «Γνωριμία με τον Amin Maalouf» ~

Τη βραδιά οργανώνει ο Σύλλογος των Γάλλων του Εξωτερικού-ADFE (Θεσσαλονίκη), με τη συμμετοχή της ομάδας «Πολύδρομο» και την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης.

Ομιλητές :

Σταύρος Καμαρούδης : «πώς έγινε δεκτό το έργο του Maalouf στα ελληνικά».

Ρούλα Τσολακίδου : «Θέματα ταυτότητας στο έργο του Maalouf» (στα ελληνικά με μετάφραση).

Η Πολυτίμη Μακροπούλου και η Françoise Αυγέρη θα δανείσουν τις φωνές τους στην πένα του

Amin Maalouf, διαβάζοντας αποσπάσματα από το έργο του.

Η βραδιά θα κλείσει με λιβανέζικα εδέσματα που θα ετοιμάσει ο σεφ μας Raed Rakhem.

Συμμετοχή : 5 ευρώ
 


Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Κυκλοφόρησε: "Η αμερικάνικη εργατική τάξη τη δεκαετία του '30 - Αντεπίθεση" του John Newsinger (κείμενο και φωτογραφίες)





"Η αμερικάνικη εργατική τάξη τη δεκαετία του '30 - Αντεπίθεση"
του John Newsinger

(σελίδες 432, τιμή 15€)



ΗΠΑ, δεκαετία του 1930. Η ιστορία μιας εργατικής τάξης, χτυπημένης από την ανελέητη καταστολή του κράτους και των εργοδοτών, την απίστευτη ανεργία και τη φτώχεια, που σήκωσε κεφάλι για να οργανώσει τις μαζικές απεργίες και τις καταλήψεις που σάρωσαν την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού και επέβαλαν το συνδικαλισμό σε κάθε χώρο δουλειάς - από τα εργοστάσια της General Motors στο Ντιτρόιτ μέχρι τα πολυκαταστήματα και τα θέατρα στη Νέα Υόρκη.
Το Κραχ του 1929 και η Μεγάλη Ύφεση, οι "νεοφιλελεύθερες" πολιτικές των κυβερνήσεων, το New Deal του Ρούζβελτ, ο ρόλος της Αριστεράς στην οργάνωση των πρώτων απεργιών από τα κάτω στη Μινεάπολις και το Σαν Φρανσίσκο, η διάσπαση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και η έκρηξη των καταλήψεων στην αυτοκινητοβιομηχανία, το κτίσιμο των νέων συνδικάτων.
Η εκπληκτική εμπειρία μιας εργατικής τάξης που, παρά τις τεράστιες πληγές της, μπόρεσε να περάσει στην αντεπίθεση και να γράψει μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.







Η απεργία των οδηγών φορτηγών στη Μινεάπολις (απόσπασμα από το βιβλίο)
 
 
 
Μινεάπολις
 
 
Στα τέλη του 1933 το Παράρτημα 574 του συνδικάτου των Τήμστερς, των οδηγών φορτηγών, στη Μινεάπολις είχε 75 μέλη. Για την επιβίωσή του εξαρτιόταν από ψευτο-συμβάσεις με μια φούχτα ανθρακαποθηκών, όμως, το Νοέμβρη του 1933 την ηγεσία του ανέλαβε μια διαλεχτή ομάδα αγωνιστών. Ο Καρλ Σκόγκλαντ, ο Ρέι Ντιουν και τα αδέλφια του Μάιλς και Γκραντ, ο Φάρελ Ντομπς ήταν όλοι μέλη της τροτσκιστικής Κομμουνιστικής Λίγκας. Εμπνευσμένοι από τη νικηφόρα απεργία στη Χορμέλ (ο Σκόγκλαντ είχε πάει μάλιστα εκεί να τη βοηθήσει) κατέστρωσαν μια στρατηγική για την οργάνωση του κλάδου των μεταφορών. Άρχισαν να γράφουν μέλη στο Παράρτημα όχι μόνο τους οδηγούς, αλλά και τους εργαζόμενους στις αποθήκες, μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο τους Τήμστερς της Μινεάπολις από συνδικάτο ειδικευμένων σε βιομηχανικό συνδικάτο. Όλα αυτά τα έκαναν σε κόντρα με την Συμμαχία Πολιτών (CA), μια από τις ισχυρές και αδίστακτες εργοδοτικές οργανώσεις στις ΗΠΑ. Το 1934 στην CA συμμετείχαν περίπου οχτακόσιες επιχειρήσεις. Διέθετε ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών και πρακτόρων, είχε καταρτίσει μαύρες λίστες εργαζομένων και έσπαγε απεργίες. Το 1923 η CA κόμπαζε ότι «το open shop είναι εδραιωμένο τόσο όσο ποτέ στην ιστορία των επιχειρήσεων της πόλης». Το 1920 στη Μινεάπολις υπήρχαν 27.000 συνδικαλισμένοι εργάτες, το 1928 αυτός ο αριθμός είχε πέσει στις 14.000 και το 1934, κάτω από τα χτυπήματα της Ύφεσης, υπήρχαν μόλις 7.000 μέλη στα συνδικάτα. Οι Τήμστερς είχαν να κερδίσουν σε απεργία από το 1916, όταν είχε συντριφτεί η μεγάλη απεργία τους.
Το πρώτο βήμα που χρειαζόταν για να χτιστεί το συνδικάτο ήταν μια νίκη που θα αποδείκνυε στην πράξη ότι οι εργοδότες μπορούν να γονατίσουν. Γι’ αυτό τον σκοπό, ο Σκάγκλουντ ξεκινησε να οργανώνει τις ανθρακαποθήκες, στρατολογώντας στο συνδικάτο τόσους οδηγούς ώστε να μπορέσει να κηρύξει απεργία στις 7 Φλεβάρη 1934. Στην απεργία συμμετείχαν περίπου επτακόσιοι οδηγοί σε 67 ανθρακαποθήκες. Όπως παρατήρησε με θαυμασμό ο Τσαρλς Ουόκερ:
«Οι προετοιμασίες ήταν, απροσδόκητα, ιδιαιτέρως λεπτομερείς και επιμελώς καταστρωμένες. Ετοιμάστηκε ένας χάρτης με όλες τις ανθρακαποθήκες της Μινεάπολις και πριν ξεκινήσει η απεργία ο κάθε επικεφαλής ομάδας περιφρούρησης έλαβε πολυγραφημένες οδηγίες. Μέσα σε τρεις ώρες από την έναρξη της απεργίας οι 65 από τις 67 ανθρακαποθήκες είχαν κλείσει τόσο σφιχτά που δεν περνούσε ούτε καρφίτσα».
Η τακτική που έκρινε την τύχη της απεργίας ήταν το πνευματικό τέκνο ενός «απλού αχθοφόρου»: ήταν η «μαχητική εφαρμογή της κινητής απεργιακής φρουράς». Αντί να προσπαθούν να διατηρήσει σταθερές φρουρές σε 67 ανθρακαποθήκες, το συνδικάτο έβαλε τους ανθρώπους του σε αυτοκίνητα και φορτηγά για να περιπολούν τους δρόμους ψάχνοντας απεργοσπαστικά φορτηγά. Όταν τα έβρισκαν άδειαζαν το φορτίο τους στο δρόμο. Η θερμοκρασία που είχε πέσει υπό το μηδέν συνέβαλε επίσης, και έτσι μετά από τρεις μέρες οι εργοδότες υποχώρησαν. Μόλις έγινε γνωστή η επιτυχία χιλιάδες οδηγοί εντάχτηκαν στο συνδικάτο.
Το επόμενο βήμα ήταν η οργάνωση του κλάδου των μεταφορών σε όλη την πόλη. Αυτός ο στόχος είχε ως προϋπόθεση το κλείσιμο της αγοράς της πόλης και το συνδικάτο ετοιμάστηκε να δώσει κι αυτή τη μάχη με σχεδόν στρατιωτική ακρίβεια. Όπως έγραψε ο Φάρελ Ντομπς στο κλασσικό πλέον βιβλίο του Teamster Rebellion:
«Σπάνια είχε υπάρξει οπουδήποτε τέτοια καλά προετοιμασμένη απεργία. Όταν ανέτειλε ο ήλιος στις 16 Μάη 1934, το αρχηγείο του συνδικάτου στην Σικάγο Άβενιου αρ. 1900, ήταν ένα μελίσσι δραστηριότητας. Ξυλουργοί και υδραυλικοί, όλοι μέλη του συνδικάτου, εγκαθιστούσαν φούρνους γκαζιού, νεροχύτες και πάγκους σερβιρίσματος στην αίθουσα τροφοδοσίας. Το Συνδικάτο Μαγείρων και Σερβιτόρων είχε στείλει τους ‘ειδικούς’ του στο μαγείρεμα μεγάλων ποσοτήτων για να οργανώσουν την κατάσταση και να εκπαιδεύσουν εθελοντές. Περισσότεροι από εκατό εθελοντές, σε δυο δωδεκάωρες βάρδιες, σερβίριζαν καθημερινά τέσσερις με πέντε χιλιάδες ανθρώπους».
Το συνδικάτο έφτιαξε το δικό του ιατρικό κέντρο για τη φροντίδα των τραυματιών, ώστε να μην τους συλλαμβάνουν στα νοσοκομεία. Το στελέχωσαν αλληλέγγυοι γιατροί, νοσοκόμες και εθελοντές. Όσο για την περιφρούρηση:
«Είχαμε ένα ειδικό επιτελείο για να χειρίζεται τα τηλέφωνα και έναν ασύρματο βραχέων κυμάτων που σκανάριζε τις συχνότητες των κλήσεων της αστυνομίας. Έφηβοι εθελοντές σε μηχανές οργανώθηκαν σε μια πολύ αποτελεσματική υπηρεσία αγγελιοφόρων. Κυκλοφορούσαν σε όλη την πόλη έχοντας αυστηρές οδηγίες να μη μπλέκονται σε συγκρούσεις. Ήταν τα αυτιά και τα μάτια όσων κανόνιζαν την αποστολή απεργιακών φρουρών και πρόσφεραν ένα ταχύτατο μέσο επικοινωνίας ανάμεσά τους».
Για άλλη μια φορά το συνδικάτο βάσισε την περιφρούρηση στις «κινητές φρουρές» που διέθεταν το δικό τους συνεργείο και γκαράζ ώστε να έχουν συνέχεια δεκάδες φορτηγά και αυτοκίνητα σε κίνηση. Το ίδιο το αρχηγείο του συνδικάτου το φρουρούσαν απεργοί οπλισμένοι με αυτόματα, για να αποτρέψουν τυχόν επιθέσεις τραμπούκων.
Αρχικά, οι απεργιακές φρουρές ήταν άοπλες και τις συνέδραμε το Γυναικείο Βοηθητικό Σώμα το οποίο είχαν ιδρύσει σύζυγοι και συμπαραστάτριες των απεργών. Όμως, στις 19 Μάη έπεσαν θύματα άγριου ξυλοδαρμού από μπάτσους και τραμπούκους με αποτέλεσμα πολλοί να τραυματιστούν βαριά, ανάμεσά τους «είκοσι γυναίκες βουτηγμένες στα αίματα… κάμποσες με σπασμένα πόδια ή αναίσθητες». Μετά από αυτό το επεισόδιο οι γυναίκες απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντα της περιφρούρησης και οι απεργιακές φρουρές εξοπλίστηκαν με ρόπαλα. Το συνδικάτο ετοιμάστηκε να αντιμετωπίσει κάθε απόπειρα να διωχτούν από τους δρόμους οι ομάδες περιφρούρησης, γιατί θεωρούσε ότι η περιφρούρηση ήταν ο παράγοντας που θα έκρινε την επιτυχία του αγώνα. Οι απεργοί ετοιμάστηκαν για σύγκρουση. Στις 21 Μάη, τα φορτηγά του συνδικάτου που έφευγαν από την περιοχή της αγοράς είχαν λιγότερους επιβάτες απ’ όσους είχαν μεταφέρει μπαίνοντας. Μ’ αυτόν τον τρόπο το συνδικάτο έκρυψε περίπου εξακόσιους απεργούς στην αίθουσα της AFL χωρίς να τους πάρει είδηση η αστυνομία. Όταν η αστυνομία επιτέθηκε στην απεργιακή φρουρά έξω από την Gamble and Robinson Company, αντί να φάνε ξύλο οι απεργοί έγινε το αντίθετο όταν εξακόσιοι συνάδελφοί τους έσπευσαν σε βοήθειά τους οπλισμένοι με ρόπαλα, αιφνιδιάζοντας ολοκληρωτικά τους μπάτσους. Όταν η αστυνομία έστειλε ενισχύσεις, το συνδικάτο κινητοποίησε την εφεδρεία του: εννιακόσιους απεργούς σε φορτηγά που περίμεναν στο αρχηγείο. Οι αλυσίδες των αστυνομικών διαλύθηκαν με ένα απλό τέχνασμα: οι απεργοί οδηγούσαν με μεγάλη ταχύτητα τα φορτηγά καταπάνω τους. Περισσότεροι από τριάντα αστυνομικοί και «βοηθοί» κατέληξαν στο νοσοκομείο μετά τη σύγκρουση. Όπως παρατηρεί ο Ντομπς: «το συνδικάτο είχε αντιμετωπίσει στα ίσια την εκπαιδευμένη γι’ αυτές τις περιστάσεις αστυνομία και ούτε ένα απεργοσπαστικό φορτηγό δεν κινήθηκε».
Την επόμενη μέρα (22 Μάη) διεξάχθηκε μια ακόμα μάχη για τον έλεγχο της περιοχής της αγοράς. Την αστυνομία ενίσχυε ένας μεγάλος αριθμός «βοηθών» που είχε προμηθεύσει η Συμμαχία Πολιτών, κάποιοι είχαν έρθει φορώντας τα κράνη του πόλο . Τους Τήμστερς ενίσχυαν εκατοντάδες οικοδόμοι που είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης. Στη «Μάχη της Τρεχάλας των Βοηθών» (όπως έμεινε γνωστή) που ακολούθησε, δυο «βοηθοί» σκοτώθηκαν. Ο ένας από αυτούς, ο Σ Άρθουρ Λάιμαν, ήταν ηγετικό στέλεχος της Συμμαχίας Πολιτών. Οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης εκδιώχθηκαν από την περιοχή της αγοράς και οι απεργοί κράτησαν τον έλεγχό της «αναλαμβάνοντας και καθήκοντα τροχονόμων».
Μετά κι απ’ αυτή τη μάχη οι εργοδότες δέχτηκαν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις. Αυτές έγιναν υπό την αιγίδα του γνωστού μας Κυβερνήτη Λόιντ Όλσον, του Εργατο-Αγροτικού Κόμματος. Θεωρούνταν γενικά ως άνθρωπος εμπιστοσύνης και ορκισμένος εχθρός της Συμμαχίας των Πολιτών. Το 1923 είχε ξεσκεπάσει μια απόπειρα ιδιωτικών ντετέκτιβ της Συμμαχίας να στήσουν μια σκευωρία ενάντια σε αγωνιστές συνδικαλιστές με κατηγορίες για κατοχή δυναμίτιδας. Είχε μάλιστα ενισχύσει το απεργιακό ταμείο του Παραρτήματος 574 με 500 δολάρια. Όμως, η έγνοια του τώρα ήταν να σταματήσει η απεργία όσο γινόταν πιο σύντομα, πριν μετατραπεί σε «παθητικό» για την επανεκλογή του, παρά η ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών. Επίσης, δεν είχε καμιά διάθεση να επιτρέψει την ενίσχυση της θέσης των Τροτσκιστών στο εργατικό κίνημα της Μινεάπολις. Ο Όλσον άφησε το συνδικάτο να πιστεύει, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ότι οι εργοδότες είχαν αποδεχθεί τον ορισμό που έδινε αυτό στην «εσωτερική εργασία». Πάνω σ’ αυτή τη βάση, στις 25 Μάη το συνδικάτο πρότεινε την αποδοχή της σχετικής συμφωνίας.
Το Παράρτημα 574 είχε κερδίσει μια εντυπωσιακή νίκη απέναντι σε ένα σκληρό αντίπαλο. Ωστόσο, το συνδικάτο διαπίστωσε σύντομα ότι η συμφωνία του Μάη ήταν απλά μια ανακωχή. Η ερμηνεία της συμφωνίας από την εργοδοτική πλευρά ήταν διαφορετική από τη δική του. Κι οι δυο πλευρές ετοιμάστηκαν για μια νέα αναμέτρηση. Η δεύτερη απεργία των Τήμστερς ξεκίνησε στις 17 Ιούλη. Το συνδικάτο είχε δυναμώσει απίστευτα την οργάνωσή του, είχε στρατολογήσει πολλά νέα μέλη και είχε ιδρύσει μια ένωση ανέργων που το βοηθούσε, με πέντε χιλιάδες μέλη. Είχε ξεκινήσει την έκδοση μιας βδομαδιάτικης εφημερίδας, του Organizer, με υπεύθυνο τον Μαξ Σάχτμαν. Στη διάρκεια της απεργίας η εφημερίδα έγινε καθημερινή. Αυτή η κίνηση ήταν απολύτως απαραίτητη για να αντιμετωπισθεί η αντικομουνιστική υστερία των εφημερίδων της Συμμαχίας των Πολιτών, την οποία ενίσχυε και στήριζε κι ο Ντάνιελ Τόμπιν, ο πρόεδρος του πανεθνικού συνδικάτου των Τήμστερς.
Η απεργία ξεκίνησε κι ο μηχανισμός περιφρούρησης του συνδικάτου μπήκε σε κίνηση. Για άλλη μια φορά, στο ξεκίνημά της οι απεργιακές φρουρές ήταν άοπλες. Αυτή τη φορά, όμως, η αστυνομία είχε εντολή να μην επιτρέψει μια επανάληψη του σεναρίου της απεργίας του Μάη. Στις 20 Ιούλη έστησε μια ενέδρα και άνοιξε πυρ με δίκαννα σε ένα φορτηγό της περιφρούρησης, καθώς το πλήρωμά του προσπαθούσε να σταματήσει ένα απεργοσπαστικό φορτηγό. Όταν κατέφθασαν περπατώντας στο σημείο κι άλλοι απεργοί, δέχτηκαν κι αυτοί πυροβολισμούς. Όταν τελικά η αστυνομία ολοκλήρωσε την αποστολή της, 69 απεργοί και περαστικοί ήταν τραυματισμένοι, κάποιοι πολύ σοβαροί και δυο κείτονταν νεκροί. Αυτή η ηθελημένη και προσχεδιασμένη επίθεση είχε σκοπό να βάλει τέλος στην απεργιακή περιφρούρηση. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι εργοδότες πίστευαν ότι θα σπάσουν την απεργία και θα τσακίσουν το συνδικάτο. Το πρώτο πράγμα που έκανε το συνδικάτο ήταν να πάρει μέτρα για να αποτρέψει τα μέλη του να κουβαλάνε πυροβόλα όπλα στην περιφρούρηση. Ο Ντομπς περιγράφει ότι το να παίρνει τα όπλα από τα χέρια των απεργών ήταν «το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου». Μια ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία θα πρόσφερε στις αρχές ακριβώς τη δικαιολογία που χρειάζονταν για να καταστρέψουν το συνδικάτο με ανοιχτή καταστολή. Όμως, το συνδικάτο συνέχισε την περιφρούρηση. Αποφασισμένο να μην παραδώσει τον έλεγχο των δρόμων, το συνδικάτο έστελνε «φορτηγά και αυτοκίνητα να παρακολουθούν τα απεργοσπαστικά φορτηγά, αναγκάζοντας την αστυνομία να διαθέτει πολυάριθμες συνοδείες –μέχρι και δέκα περιπολικά για κάθε απεργοσπαστικό- και περιορίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο δραστικά τον αριθμό των απεργοσπαστικών οχημάτων που μπορούσαν να κυκλοφορήσουν».
Στις 26 Ιούλη ο Όλσον κήρυξε στρατιωτικό νόμο και έστειλε τέσσερις χιλιάδες Εθνοφρουρούς στην πόλη. Δικαιολόγησε την πράξη του ως αναγκαία για να μη χαθούν άλλες ανθρώπινες ζωές και για την προστασία των ίδιων των απεργών. Στην πραγματικότητα, ο Όλσον σκόπευε να αναγκάσει το συνδικάτο σε συνθηκολόγηση. Ήταν φίλος των συνδικάτων, αλλά αυτά έπρεπε να είναι «υπεύθυνα» με μετριοπαθή ηγεσία, όχι Τροτσκιστική. Το πείσμα, όμωε, της Συμμαχίας Πολιτών να ξεμπερδέψει με όλα τα συνδικάτα κάθε είδους, αδυνάτιζε τη θέση του Όλσον και δυνάμωνε την ηγεσία του Παραρτήματος 574. Ο ίδιος ήθελε να επιβάλει στο συνδικάτο ένα συμβιβασμό, όμως, η Συμμαχία Πολιτών επέμενε ότι έπρεπε να τη βοηθήσει να το καταστρέψει κυριολεκτικά. Οι Εθνοφρουροί προσπάθησαν να σπάσουν την απεργία. Επέβαλαν ένα σύστημα αδειών κυκλοφορίας, επιτρέποντας την κυκλοφορία φορτηγών με τη δικαιολογία ότι κάλυπταν βασικές ανάγκες του πληθυσμού (κάτι που ήδη έκανε το συνδικάτο). Στην πραγματικότητα, όμως, έδιναν τη δυνατότητα στους εργοδότες να ξεκινήσουν τις παραδόσεις κάρβουνου χρησιμοποιώντας απεργοσπάστες οδηγούς. Μέσα σε λίγες μέρες κυκλοφορούσαν χιλιάδες απεργοσπαστικά φορτηγά. Η ηγεσία του Παραρτήματος 574 έπρεπε να πείσει τα μέλη του να αντιταχθούν στον Όλσον και να αντιμετωπίσουν την Εθνοφρουρά. Οι εργάτες εμπιστεύονταν τον Όλσον σαν ένα άνθρωπο που ήταν στο πλευρό τους, που είχε συγκρουστεί με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις είχε νικήσει. Η Συμμαχία Πολιτών είχε κάνει ότι περνούσε από το χέρι της για να εμποδίσει την εκλογή του. Τώρα, ο Ρέι Ντιουν έπρεπε να πείσει τους εργάτες να συγκρουστούν μαζί του: «Υποταχθείτε στον Κυβερνήτη και η απεργία έχει χαθεί», επέμενε. Ο Τσαρλς Ουόκερ επισημαίνει ότι ο Ντιουν δεν χρησιμοποίησε Μαρξιστική ορολογία για το ρόλο του ρεφορμισμού, απλά τους επισήμανε ότι «έξι χιλιάδες απεργοσπαστικά φορτηγά κυκλοφορούν στην Μινεάπολις».
Το συνδικάτο πήρε την κρίσιμη απόφαση να ενεργοποιήσει τις κινητές απεργιακές φρουρές με «αντάρτικο» τρόπο δράσης. Ο Ντομπς περιγράφει τι σήμαινε αυτό:
«Μιας και ξέραμε ότι ο τρόπος με τον οποίο θα παλεύαμε ήταν πολύ πιθανό να προκαλέσει επιδρομές σε κάθε μέρος όπου υπήρχε υποψία ότι λειτουργούσε ως σημείο συγκέντρωσης των απεργιακών φρουρών, αποφασίσαμε να αποκεντρώσουμε τις επιχειρήσεις. Σε όλη την πόλη επιλέχθηκαν σημεία που χρησίμευαν ως παρατηρητήρια, κυρίως σε φιλικά βενζινάδικα, στα οποία μπορούσαν να μπουν οι κινητές φρουρές χωρίς να προκαλέσουν υποψίες. Τα τηλέφωνα σε αυτά τα βενζινάδικα κι οι ανιχνευτές που τριγύριζαν στους δρόμους εντόπιζαν απεργοσπαστικά φορτηγά και έδιναν αναφορά στους υπεύθυνους των απεργιακών φρουρών. Κατόπιν οι ομάδες περιφρούρησης έσπευδαν στο σημείο για να κάνουν τα απαραίτητα και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Σύντομα τα φορτηγά που κυκλοφορούσαν με άδεια του στρατού άρχισαν να αχρηστεύονται το ένα μετά το άλλο. Μάθαμε ότι μέσα σε λίγες ώρες το αρχηγείο της Εθνοφρουράς δέχτηκε πεντακόσιες κλήσεις για βοήθεια. Όταν έφταναν τα αποσπάσματα της Εθνοφρουράς με τα φορτηγά τους, έβρισκαν τους απεργοσπάστες σπασμένους στο ξύλο, αλλά οι απεργοί είχαν γίνει καπνός».
Όπως αναμενόταν, ο Όλσον απάντησε με μια επιδρομή στα γραφεία του συνδικάτου και τη σύλληψη της ηγεσίας του, όμως η περιφρούρηση της απεργίας δεν σταμάτησε. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η απεργία ήταν να απελευθερώσει ο Όλσεν τους ανθρώπους που είχε συλλάβει και να αναγκάσει την Συμμαχία Πολιτών να συμβιβαστεί μαζί τους. Το πρόβλημά του γινόταν μεγαλύτερο μιας και σε όλο το εργατικό κίνημα της πόλης δυνάμωναν οι φωνές που ζητούσαν γενική απεργία ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταστολή. Παρόλο που οι γραφειοκράτες της AFL ανθίσταντο ηρωικά σε αυτές εκκλήσεις ήταν φανερό ότι δεν θα άντεχαν για πολύ.
Όπως επισήμανε ο Τζέιμς Κάνον, ο Τροτσκιστής ηγέτης, ο Όλσον είχε παγιδευτεί σε μια αντίφαση: «Από τη μια, υποτίθεται ότι ήταν αντιπρόσωπος των εργατών, από την άλλη, όμως, ήταν κυβερνήτης ενός αστικού κράτους». Είχε προσπαθήσει να σπάσει την απεργία, αλλά υπήρχαν όρια στο πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει, αν ήθελε να μη χάσει την υποστήριξη των εργατών από την οποία εξαρτιόταν η εκλογική του επιβίωση. Το συνδικάτο ήταν βέβαιο ότι ο Όλσον δεν θα έδινε εντολή στην Εθνοφρουρά να ανοίξει πυρ εν ψυχρώ ενάντια στους απεργούς, όπως είχε κάνει η αστυνομία. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την πολιτική του καριέρα. Αφού απέτυχε να σπάσει το συνδικάτο, ο Όλσον έστρεψε την προσοχή του στη Συμμαχία Πολιτών. Σε μια χειρονομία ίσων αποστάσεων, διέταξε την Εθνοφρουρά να καταλάβει και το δικό της αρχηγείο. Πιο σημαντικό ήταν το γεγονός ότι στις 8 Αυγούστου συναντήθηκε με τον Ρούζβελτ για να συζητήσουν την κατάσταση. Ο Ρούζβελτ συμφώνησε να ασκήσει πίεση στις τράπεζες που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της Συμμαχίας Πολιτών και χρηματοδοτούσαν τις απεργοσπαστικές τους δραστηριότητες. Η RFC της ομοσπονδιακής κυβέρνησης απείλησε να αποσύρει όλα τα δάνεια με τα οποία διέσωζε τις τράπεζες από τη χρεοκοπία και η αντίσταση των εργοδοτών κατέρρευσε.
Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, το Παράρτημα 574 σημείωσε μια αποφασιστική νίκη σε μια από τις καλύτερα οργανωμένες απεργίες στην ιστορία της αμερικάνικης εργατικής τάξης.
 
 
κατάληψη στη General Motors το 1937
 
 
απεργία των οδηγών φορτηγών το 1934 στη Μινεάπολις των ΗΠΑ.
 

το θρυλικό Women's Auxiliary,το Σώμα Γυναικείας Υποστήριξης στους απεργούς-καταληψίες των εργοστασίων της αυτοκινητοβιομηχανίας General Motors το 1937


πηγή κειμένων και φωτογραφιών: Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο στο facebook

Η ζωή και ο θάνατος της Έμιλυ Ντίκινσον (βίντεο)











To Λογοτεχνία και Σκέψη διαβάζει Ποίηση




 19. Ψωνίζοντας σου πορτοκάλια του Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898 - 1956)


ΜΕΣ στης Southampton Street την ομίχλη, που χλωμή και
βαριά σερνόταν, βλέπω μια μανάβισσα να
τραβάει... πλανόδια.. μια καρότσα. Στέκω, σαν να
με τρώει η αγωνία, να δω (εκεί, αμίλητος) αν βγήκε
στο φως εκείνο που 'ψαχνα καιρό. Μπροστά μου

πουλιούνταν πορτοκάλια... ώ, ναι, πορτοκαλάκια!
Τις χούφτες χώνω μες στις τσέπες, στα ψιλά μου -
ζεστές, σαν να βαράγαν ώρες παλαμάκια!

Κι εκεί οπού, πιάνοντας τις πέννες, τα σελίνια,
κοιτάζω την τιμή στο ταμπελλάκι πάνω
με καρβουνομπογιά γραμμένη μαύρη,
σφυρίζω αδιάφορα. Μπορεί, βεβαίως, στη φτήνεια
ναν τα 'χε, μα μια πίκρα τότε ήρθε να 'βρει
τον Μπέρτ. Δεν είσαι εδώ. Ψ ώ ν ι α για ποιόν να κάνω;...



από την ποιητική συλλογή Bertolt Brecht - Σάουνα και Συνουσία, και άλλα τριάντα ποικίλης φύσεως ερωτικά σονέτα - δίγλωσση έκδοση
μετάφραση και επίλογος: Γιώργος Κεντρωτής
(c) για την ελληνική γλώσσα: ύψιλον/βιβλία & Γιώργος Κεντρωτής, 2005






Οικότροφες, Πωλ Βερλαίν (1844 - 1896)

Η μια στα δεκαπέντε, η άλλη δεκάξι,
Κι οι δυο στο ίδιο δωμάτιο κοιμόνταν,
Συνέβη το Σεπτέμβρη ένα ζεστό αποπνικτικό βράδυ,
Λιγνές! Μάτια γαλανά, μάγουλα φραουλί

Κάθε μια εγκατέλειψε, για να νιώσει βολικά,
Λεπτή νυχτικιά με άρωμα κεχριμπάρι
Η νεότερη απλώνει τα χέρια, λυγάει,
Και η αδελφή της, αγγίζοντας τα στήθη, φιλί της δίνει

Μετά, στα γόνατα πέφτει, αγριεύει,
Το πρόσωπο της στο υπογάστριο, και το στόμα
Κάτω απ' το ξανθό βυθίζεται χρυσάφι, μες στις γκρίζες σκιές.

Και η κορασίδα την ώρα εκείνη καταγράφει
Υποσχόμενα βαλς με τα χαριτωμένα δάχτυλά της
Και, ρόδινη, αθώα, χαμογελά.

Πωλ Βερλαίν, από τη συλλογή του Amies (Φίλες) 1868
Απόδοση: Θεανώ Μποράκη


*Το ποίημα υπάγεται στην παράδοση της λεγόμενης "σαπφικής" ποίησης, την οποία εισήγαγε ο Μπωντλαίρ. Ο Γάλλος ποιητής δημοσίευσε τη συλλογή αυτή στις Βρυξέλλες προκειμένου ν' αποφύγει τη γαλλική λογοκρισία.






Γιώργος Βέης, Παράφραση της Νύχτας (ποίηση) ύψιλον /βιβλία

Θ' ΑΚΟΥΣΩ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ


Ξυπνάς κλαίγοντας στη μέση της νύχτας
κι έρχεσαι νά κρυφτείς στό λαιμό μου
μέ τά μαλλιά βουτηγμένα ακόμα στά όνειρα
σέ πιστεύω ότι κι αν πεις:

- ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΝ -
Η ΕΚΑΤΗ, ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ


Οι σκιές έχουν τό δικό τους φόβο
δεν ξημερώνει - αυτό είναι τό παλιό φως
ενθύμιο, αστέρι πού τό ξεπέρασε ο χρόνος
κι έμεινε μόνο του ν' ανάβει νά σβήνει συνέχεια
στήν οθόνη του νεκρού.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΗ


Κανείς δέν προσέχει τί μουσική παίζεις
πατάς τά παλιά πλήκτρα του αέρα, θα χαθείς.

ΕΝΑ ΚΥΜΑ

Πώς νά μείνεις δίκαιος;
μεσημέρι κι η θάλασσα γέμισε ανθρώπους
χυμένα λόγια καί πως νά βρω τά στόματα
νά τά βάλω πάλι μέσα;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ


[δέ ξεβάφει η αθανασία παρά τή βροχή]

ΠΕΡΙ ΟΥΣΙΑΣ, Α'

Ένας τρύπιος ουρανός
ούτε μιά σταγόνα δέν κρατάει
από παντού χρυσάφι χύνεται καί πέφτει στά μαλλιά μας:
εμείς, βέβαιοι πως είναι όνειρο, φιλοσοφούμε.

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ

Κι ας μήν έχεις τίποτα στόν ουρανό δικό σου
είσαι τυχερός, η απάτη των ειδώλων διαρκεί.

ύψιλον /βιβλία
υψικάμινος - 46
επιμέλεια: Δημήτρης Καλοκύρης
Α' έκδοση: Δεκέμβρης 1989






Και είναι τραγούδι, Απόστολος Μελαχρινός (1880 - 1952)

Και είναι τραγούδι το μεστό κορμί σου αβρότεχνο,
βαριά γεμάτο μύρα.
Κρίνα ευωδιάζουν απαλόσαρκα
μες σε αλαβάστρινο κρατήρα.

Κι όταν σε λίγο τραγουδείς ροδοστεφάνωτη
στη δύση αγνάντια την ωραία,
θενά ρουφήξω τον σκοπόν από τα χείλη σου
τα μέθη του ήλιου από πορφύρινο αμφορέα.

 

Απόστολος Μελαχρινός (1880 - 1952)
Γεννήθηκε στη Βραΐλα της Ρουμανίας. Στην Κωνσταντινούπολη, όπου έζησε πολλά χρόνια, ήταν διευθυντής του περιοδικού "Ζωή" και στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε το 1952, του περιοδικού "Κύκλος". Έργα: Ο δρόμος φέρνει, Παραλλαγές, Φίλτρα Επωδών, Απολλώνιος.
Πέθανε στην Αθήνα.



Πηγή: Σειρά Γνώση, Ποιητική Ανθολογία, τόμος Β' (1880 - 1920), εποπτεία: Γ. Κ. Ζωγραφάκης - επιμέλεια: Δημήτρης Σταμούλης
εκδοτικός οργανισμός Μαλλιάρη, 1980



Ποίηση: Jim Morrison - Μια Αμερικάνικη Προσευχή


Jim Morrison - Μια Αμερικάνικη Προσευχή

 
 
 
A military station in the desert

Can we resolve the past,
Lurking jaws, joints of time
The Base
To come of age in a dry place,
Holew and caves

My friend drove an hour each day from the mountains
The bus gives you a hard-on with books in your lap.
Someone shot the bird in the afternoon dance show.
They gave out free records to the best couple.
Spades dance best, from the hip.
 
~

Angels and sailors

Angels and sailors
rich girls, backyard tents, fences,
dreams watching each other narrowly,
Soft luxuriant cars.
Girls in garages, stripped
out to get liquor and clothes,
half gallons of wine and siw packs of beer.
Jumped, humped, bord to suffer,
made to undress in the wilderness
 
~
 
Το τραγούδι των φαντασμάτων

Σκόρπιοι Ινδιάνοι στο χάραμα στο μεγάλο δρόμο αιμορ-
ραγούν
Φαντάσματα του μυαλού στριμώχνονται στο εύθραυστο
τσόφλι του μυαλού ενός μικρού παιδιού


Με το πλήρωμα του χρόνου
(ένας στρατιωτικός σταθμός στην έρημο)

Μπορούμε να διαλύσουμε το παρελθόν,
ενεδρεύουν, τα σαγόνια του στις κλειδώσεις του χρόνου;
Η βάση
σ΄ένα στεγνό μέρος, να ενηλικιωθείς
τρύπες και σπηλιές.
Ο φίλος μου οδηγούσε μια ωρίτσα κάθε μέρα από
τα βουνά.
Το πούλμαν σε κάνει σκληρόπετσο με βιβλία
στα γόνατά σου.
Κάποιος πυροβόλησε τη γκόμενα στον απογευματινό χορό.
Δώσαν στο καλύτερο ζευγάρι τζάμπα δίσκους.
Οι νέγροι χορεύουν καλύτερα, απ΄τους γοφούς.

~
 
Άγγελοι και ναύτες

Άγγελοι και ναύτες
πλουσιοκόριτσα
κηπάκια, τέντες, φράχτες,
Τα όνειρα περιεργάζονται το ένα τ’ άλλο.
βολικά, πολυτελή αυτοκίνητα.
Στα γκαράζ γυμνωμένα κορίτσια
μόνο για να παίρνουν οινόπνευμα και ρούχα,
μισά γαλόνια κρασί και έξι κουτιά μπύρες.
Πηδημένα, καμπουριασμένα, γεννημένα να
βογγάνε
φτιαγμένα να τσιτσιδώνονται στις ερημιές
 
~
 
Μια Αμερικάνικη Προσευχή (αποσπάσματα)

…Ξέρεις οτι οδηγούμαστε σε σφαγές
από γαλήνιους ναυάρχους
οτι χοντροί και αργοί στρατηγοί γίνονται
όλο και πιο χυδαίοι στο καινούριο αίμα.
Ξέρεις οτι ρυθμιζόμαστε από την τηλεόραση,
…Ζούμε, πεθαίνουμε
κι ο θάνατος δεν το τελειώνει
Ταξιδεύουμε πιο βαθιά
στον εφιάλτη
Γαντζωμένοι στη ζωή
την πασιφλορά μας
Γαντζωμένοι στα μουνιά
Και στους πούτσους της απελπισίας
Βρήκαμε το τελικό μας όραμα με τη βλενόρροια.
…Όχι άλλο χρήμα, όχι άλλο φανταχτερό φουστάνι
Αυτό, το άλλο βασίλειο, φαίνεται πολύ καλύτερο
μέχρι που το άλλο σαγόνι του ν’ αποκαλύψει αιμομιξία
και χαλαρή υπακοή σ’ ένα νόμο- λαχανικό.
Δεν θα πάω
Προτιμώ μια γιορτή από φίλους
από μια γιγάντια οικογένεια.


ακούστε: An American Prayer (poem)
~

 
 
Jim Morrison - An American Prayer
The Doors


Κυκλοφόρησε σε δίσκο το Νοέμβρη του 1978. Περιέχει μια ζωντανή εκτέλεση του Roadhouse Blues, με απαγγελίες ποιημάτων του Jim Morrison από τον ίδιο, και μουσική από τους υπόλοιπους Doors και session μουσικούς.

μτφ. Γιώργος Καρανίκας
Οργανισμός Βιβλίου Μπαρμπουνάκης

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Χανιά: θεατρική παράσταση "Έρωτας", ομάδα FILIUS NULLIUS

από τις 3 Μαρτίου στις 9:00 μ.μ. μέχρι τις 17 Μαρτίου στις 11:00 μ.μ.

Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα FILIUS NULLIUS θα ανεβάσει, τον Μάρτιο, την παράσταση "Έρωτας", στην οποία παρουσιάζονται διάφορες εκφάνσεις του έρωτα, μέσα από αποσπάσματα θεατρικών έργων του William Shakespeare.

Στο θέατρο της κατάληψης Rosa Nera, από Κυριακή 3/3 και κάθε Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή από 7 έως 17/3, στις 21:00.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Διασκευή και σκηνοθεσία: Ιώ Ασηθιανάκη & Σοφία Πατέλη

Ηθοποιοί: Ιώ Ασηθιανάκη, Μυρτώ Βακαλουνάκη, Κάθυ Βογδάνου,
Άκης Κασιωτάκης, Νάσος Κουμπαράκης, Μαριάννα Λεδάκη,
Δήμητρα Λιοδάκη, Ανδριάνα Μπάσιου, Κοραλία Μπατίστα,
Τάσος Μποζο'ι'άν, Σοφία Πατέλη, Ελένη Φραγκιαδάκη,
Χρυσούλα Ψυλλάκη,

Έργο αφίσας και σκηνικού : Χριστίνα Φοίτου

Χειρισμός φώτων-ήχου : Στέλλα Πελαντάκη, Νατάσα Ζιρζίρη
και στο facebook

Women in Power

 
 
στη μητέρα μου αλλά και στον πατέρα μου
 "Να απελευθερώσουμε τη Γυναίκα. Να απελευθερώσουμε τη Γυναίκα, γιατί μόνο έτσι η κοινωνία μας θα πάει μπροστά. Χωρίς την αυθάδικη κηδεμονία των ανδρών, χωρίς να ξεχνάμε τις ανάγκες της κοινωνίας. Με τη δουλειά, να πως θα απελευθερώσουμε τη Γυναίκα. Για να πάρει την εξουσία, να μας οδηγήσει μπροστά. Γιατί μια Γυναίκα που ανασταίνει οικογένειες, μπορεί καλύτερα από τον καθένα μεγαλόσχημο να αναστήσει την κοινωνία στα πόδια της." δήλωνε ένας φίλος από τηλεφώνου σήμερα το πρωί. Απάντησα: "Και τι σε κάνει να νομίζεις ότι η Γυναίκα δεν μπορεί να απελευθερωθεί βάζοντας σε κίνηση της δικές της δυνάμεις, χωρίς την πολλές φορές επικίνδυνη διαμεσολάβηση των ανδρών; Οι Γυναίκες δεν χρειάζονται μεσσίες αλλά να αγωνιστούν με το Παιδί, τον Μετανάστη, τον Ομοφυλόφιλο κι αυτόν ακόμα τον "παντοδύναμο" Άνδρα για την κοινή τους απελευθέρωση. Και όχι, διαφωνώ ότι η δουλειά σώζει. Μάλλον σε κάνει γρανάζι στον προαιώνιο τροχό της εκμετάλλευσης." "Μα δεν είναι δυνατό οι Γυναίκες να επιστρέψουν στο ζυγό του σπιτιού. Πρέπει να είναι δυνατές..." "Αλλά εσύ πρώτος μίλησες για οικογένεια, που ακριβώς αυτό είναι το μέσο υπόταξης κι ελέγχου της Γυναίκας. Ναι! Οι Γυναίκες πρέπει να είναι δυνατές, όχι δέσμιες του σπιτιού και της εργασίας. Δυνατές στην καθημερινή πάλη για Ψωμί αλλά και Τριαντάφυλλα"!

Ειρηναίος Μαράκης, Χανιά 8/3/2013

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ "Παιχνίδια ρεαλισμού και ασπρόμαυρης αθωότητας" (Χανιά, 2/3/2013, 9:30 μ.μ. ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ, ΟΔΟΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ, ΛΟΦΟΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΚΤΗΣ, ΧΑΝΙΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ


"Παιχνίδια ρεαλισμού και ασπρόμαυρης αθωότητας"



"...και θα επιστρέφω στις αλάνες
μ' ένα χωνάκι παγωτό και δυο γκαζές
κι οι τρύπιες τσέπες μου θα στάζουν παραμύθια
για τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ
που ψάχνουν τ' όνειρο στης πόλης τα σκουπίδια..."







(Χανιά, 2/3/2013, 9:30 μ.μ. ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ, ΟΔΟΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ, ΛΟΦΟΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΚΤΗΣ, ΧΑΝΙΑ






  Σ’ έναν θρυμματισμένο κόσμο που τα κομμάτια του ραγίζουν την ελπίδα, έρχεται το τραγούδι σαν μεταμεσονύχτιος ψίθυρος αγγέλων να ξαναδώσει πνοή στη ζωή, ανασυνθέτοντας την ομορφιά και τη μαγεία μέσα από τον λυρισμό προσωπικών στιγμών που αποκτούν διάρκεια.
Σ’ ένα τέτοιο ονειρικό τοπίο έρχεται ο ποιητής - τραγουδοποιός Γιώργος Σταυρακάκης να μας ταξιδέψει με τα τραγούδια και τις ερμηνείες του. Σ’ έναν κόσμο ελκυστικό, πότε της ασπρόμαυρης αθωότητας και πότε σε παιχνίδια ρεαλισμού κατάλληλα μόνο για μεγάλους…
Ο Γιώργος Σταυρακάκης στη μουσική αυτή παράσταση παρουσιάζει τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία, καθώς και επιλεγμένες μπαλάντες από την ελληνική και ξένη δισκογραφία.

Μαζί του σ' αυτή τη μελωδική αφήγηση, ο Σταύρος Σταυρακάκης στην κιθάρα και το τραγούδι.










Ο γνωστός τραγουδοποιός, στιχουργός και ερμηνευτής Γιώργος Σταυρακάκης, με μεγάλη καριέρα τόσο στην Ελλάδα (Ηράκλειο. Αθήνα) όσο και στο εξωτερικό (Γερμανία, Ολλανδία, Ελβετία), θα παρουσιάσει αποσπάσματα από την δουλειά του και τον ακυκλοφόρητο ακόμα νέο του δίσκο με τίτλο “Unplugged” το προσεχές Σάββατο 2 Μαρτίου στην Χρυσή Ακτή.
Η εξελικτική πορεία του καλλιτέχνη – συνεργασίες με Μάνο Λοϊζο, Μανόλη Ρασούλη, Μάνο Ξυδού αλλά και με τον Ελβετοϊταλό Marco Zappa – αλλά και οι ποιητικές του συλλογές με πιο πρόσφατη την συλλογή «Επέκεινα των ασμάτων» (2008) και η κυκλοφορία του cd «Χάρτινες Πόλεις» (2010), εγγυώνται μια βραδιά υψηλής αισθητικής απόλαυσης. Μαζί του θα είναι και στην κιθάρα και το τραγούδι ο Σταύρος Σταυρακάκης.
Το ρεσιτάλ θα αρχίσει στις 9:30 μ. μ., στην αίθουσα «Μάνος Κατράκης», στην Χρυσή Ακτή, που συνεχίζει την παράδοση να φιλοξενεί αξιόλογους καλλιτέχνες που θέλουν να παρουσιάσουν την δουλειά τους «εκτός των τειχών».
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων – λόγω της μικρής χωρητικότητας της αίθουσας – απευθύνεστε στα τηλέφωνα 2821033472 και 6975861582.