Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Επίκαιρος Καβάφης: Δύο Ποιήματα για την κρίσιμη εποχή μας.




 Μπορούμε και θα θέλαμε να πούμε πολλά για αυτή την κρίσιμη εποχή που διανύουμε, για την οικονομική και δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, τα χιλιοπληρωμένα από εμάς χρέη τους που μας τα φορτώνουν ξανά και ξανά σε μια προσπάθεια απέλπιδας σωτηρίας τους, στην λυσσαλέα επίθεση τους στα δικαιωματά και τις κατακτήσεις μας. Όπως θα θέλαμε να πούμε κι άλλα τόσα για τις μεγαλειώδεις εργατικές και λαικές αντιστάσεις από την Αθήνα, την Αίγυπτο, το Όκλαντ, το Λονδίνο.
Θα θέλαμε... Αλλά αυτό το βήμα δεν είναι για "στείρα" πολιτική ανάλυση, όχι, εδώ προσπαθούμε να έχουν τον λόγο οι ποιητές που αγαπήσαμε. Ο Καβάφης μας χτυπά την πόρτα, ερχόμενος από άλλη - ίσως την ίδια Εποχή, να μας μιλήσει για το Σήμερα. Ας τον ακούσουμε...


Ε.Μ


 ~ Τα βήματα ~

 Σ’ εβένινο κρεββάτι στολισμένο
με κοραλλένιους αετούς, βαθυά κοιμάται
ο Νέρων — ασυνείδητος, ήσυχος, κ’ ευτυχής·
ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός,
και στης νεότητος τ’ ωραίο σφρίγος.

Aλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει
των Aηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο
τι ανήσυχοι που είν’ οι Λάρητές του.
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
και προσπαθούν τ’ ασήμαντά των σώματα να κρύψουν.
Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή,
θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνει,
βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά.
Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη,
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων.



 ~ Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ. ~

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

από το Αρχείο Κ.Π Καβάφη http://www.kavafis.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου